Er steekt een harde ruwe, wind op. ‘Als dat maar goed gaat!’, denkt het meisje. Ze sluit gauw het raam van haar torenkamertje. Straks waaien al haar ontwerpen nog weg! Terwijl het roze torentje woest heen en weer zwiept, probeert het meisje zich te concentreren op waar ze mee bezig was. En als het niet voor haar lieve kleine wombat was, was haar dit ook prima gelukt. De wombat begon te vertellen over die ene keer dat het ook zo gestormd had. Ook toen was het torentje, dat destijds nog niet roze was, hevig heen en weer gewaaid. Dat was het moment geweest waarop de wombat had leren spreken. Hij vroeg zich af wat deze storm nu met zich mee zou brengen. Het meisje lachte om de wombat, het was gewoon de herfst die waaide, waarom zouden er vreemde dingen gebeuren? Met de lach nog op haar gezicht begon ze verder te tekenen. Veel ontwerpen waren er al klaar, ze was bezig de beste collectie ooit te maken, zodat ze haar prinsen naar haar kasteel kon krijgen. Ze woonde eigenlijk al zo lang ze zich kon herinneren in haar eentje in het kasteel en het leek haar nu zo gezellig naast de wombat ook eens anderen te hebben om mee te praten. Ze had haar plan helemaal uitgedacht. Verliefd op mode en kleding wist ze dat de enige manier om de befaamde Viktor&Rolf naar haar kasteel te lokken het ontwerpen van een perfecte collectie was. En dat was dan ook waar ze nu mee bezig was.
Ze had zich nog niet ingebeeld hoe fantastisch haar leven zou kunnen worden, of er gebeurde iets vreemds. Niet alleen het torentje, maar ook de modepoppetjes die ze had getekend begonnen te bewegen! Verschrikt deinsde het meisje achteruit. ‘Ik zei het toch’, sprak de wombat tevreden, ‘er stond iets te gebeuren.’ Op het puntje van haar stoel, die een paar meter naar achter was geschoven, waagde ze te kijken wat de poppetjes deden. ‘Gelukkig’, dacht ze, ‘ze lachen me vriendelijk toe’. ‘Hallo modemeisje!’, zei één van de poppetjes. Weifelend antwoordde het meisje. De tekeningetjes waren nu niet alleen gaan bewegen, maar ze waren ook van het papier gekomen en rechtop gaan staan. Nu pas zag het meisje hoe mooi de poppetjes eruit zagen en hoe goed de collectie er uiteindelijk uit zou gaan zien. Weer door haar gedachten afgedwaald, werd ze bij de les geroepen door haar wombatje. ‘Hé, ze proberen je wat te vertellen!’ Verschrikt verontschuldigde ze zich, waarna de best gelukte tekening verder begon te spreken. ‘We zijn door Viktor&Rolf gestuurd. Ze zijn erg onder de indruk van je ontwerpen en wensen je uit te nodigen in The House of Viktor&Rolf.’ Het meisje was bekend met The House of Viktor&Rolf, maar dacht dat deze slechts bestond op internet. Kennelijk begreep de tekening het verwarde gezicht van het meisje en legde uit dat The House of Viktor&Rolf echt bestond, het is de plek waar ze wonen en werken. Het meisje kon het niet geloven! Verlegen en onzeker over wat te doen, begon ze wat met haar voeten te wiebelen, waardoor haar rode schoentjes tegen elkaar klikten. En voor ze het wist, was ze ineens in het huis van Viktor&Rolf. De trap, die herkende ze van het internet! Ze kon haar ogen niet vertrouwen en wreef er even in, om er zeker van te zijn dat ze echt in de wereld van haar prinsen terechtgekomen was. ‘Kom op’, zei de wombat, die kennelijk ook was meegekomen. Samen klommen ze de trap op. Boven aangekomen zag het meisje meerdere deuren, ze besloot op één van de deuren aan te kloppen. ‘Binnen!’. Haar hart sloeg over en langzaam deed ze de deur open. Daar zaten ze, elk aan een eigen bureau, hard te werken. Ze keken beiden tegelijk op, met eenzelfde welkom hetende blik in de ogen, die ondanks hun markante brillen goed zichtbaar was. Voorzichtig begroette het meisje de heren, waarna ook de wombat. ‘Waarom hebben jullie me hierheen laten komen?’, vroeg ze. ‘We schrijven een sprookje. En jij, modemeisje, jij speelt de hoofdrol.’
